Homeward Bound

Drie weken zijn we al thuis, twee weken inmiddels weer aan het werk. Wat lijkt de reis lang geleden en hoe bijzonder is het om nu terug te kijken op de heerlijke laatste dagen in Tamarindo, Costa Rica. De Facebookpagina van Villa Amarilla maakt ons dagelijks lekker met de prachtige zonsondergangen van Tamarindo Bay en verlekkerd hebben ook deze laatste terugblik op de reis geschreven......

"The Vortex", een draaikolk die je op je plek houdt. Zo noemde surfer Nash de plekken waar hij het liefst veel langer had willen blijven, als het ware vastgezogen door de fijne sfeer. Australische Nash, bijnaam "Big Sexy", reisde met twee vrienden in 5 maanden langs alle surfspots tussen Mexico en Peru en verbleef ook in ons hotel in Tamarindo. Hun vliegticket van 10 december vanuit Peru bezorgde ze een strak reisschema en korte verblijven. Wij hadden daarentegen nog een zee van elf dagen tijd en Tamarindo werd onze "Vortex". De plannen om nog voor de laatste drie dagen naar Montezuma te rijden zakten langzaam weg in onze dagelijkse routine van helemaal, maar dan ook echt helemaal, niets doen. Drie maanden lang waren we toch ook bezig geweest met 1) onze volgende plek om te slapen 2) hoe daar dan te komen en 3) wat daar te doen. Dertig hotels hadden we in 3 maanden aangedaan, even zo veel reisdagen hadden we gehad en even zo vaak hadden we onze tassen in- en uitgepakt. We vonden het wel goed zo en zijn uiteindelijk 11 heerlijke dagen aan het strand van Tamarindo gebleven, in Villa Amarilla, zonder het dorp te verlaten. Elke dag aan het strand, met als enige zorg waar en wat we zouden eten. Bovendien bleek de masseuse van het hotel ook te kunnen vlechten, zodat Annemieke, naast een Pura Vida levensstijl, zich ook een Pura Vida uiterlijk kon aanmeten. De Pura Vida waterpijp en "blow-ballon", meer dan eens aangeboden door hoteleigenaar TJ, wisten we nog af te slaan. De overgang moest niet té groot worden:-).

De laatste dagen werden we ons steeds meer bewust van het naderende einde van de reis. Elke dag benoemden we hoeveel dagen nog te gaan en hoe de reis was omgevlogen. Toen we vertrokken uit Tamarindo, op weg naar de laatste nacht in San José, hebben we wel een traan gelaten. De stromende regen op de vertrekdag maakte het afscheid nog een beetje dragelijk. In San José hadden we voor het gemak hetzelfde hotel geboekt als bij aankomst en konden we gelukkig ook eindelijk weer eens onze foto's van de camera downloaden. De vliegreis verliep aardig, ondanks de zenuwen die we hadden voor het vooruitzicht om straks op het hoogtepunt van de grote storm in Nederland te gaan landen. De gezagvoerder kalmeerde ons gelukkig met gezag ("a bit windy, perhaps some delay") en met niet meer dan een beetje wiebelen kwamen we zonder vertraging veilig aan.

Thuis aangekomen begon het wennen. We kwamen aan in een heerlijk schoon huis, boodschappen in de koelkast, met dank aan de familie. Een beetje zoals we het gewend waren in de hotels waar we verbleven, maarrrr.... binnen afzienbare tijd moesten we weer gaan koken, boodschappen doen en schoonmaken en dát waren we in drie maanden wel verleerd. Thijn en Nout waren ondertussen verleerd hoe hun speelgoed thuis werkte en herontdekten hun speelgoed alsof het nieuw was. Binnen no-time hadden ze drie verdiepingen in een speelgoedchaos veranderd. Wij waren ondertussen alles kwijt, of liever gezegd, waren vergeten waar alles ook al weer lag. Dit hielp zeker niet met uitpakken want waar hoorden zonnecrème, medicijnen en inentingsboekjes ook al weer? Twee weken lang hebben de tassen nog in de slaapkamer gestaan. Gelukkig bleek na twee dagen zoeken de fietssleutel niet kwijt, maar bewaard door een bezorgde buurman.
Hond Noor herkende ons gelukkig nog toen we haar ophaalden bij het gastgezin en wilde weer met ons mee terug. Nout moesten we echter weer opnieuw uitleggen wie Noor ook al weer was, want kijkend naar foto's van Noor kwam hij niet verder dan "Hond!"....Of Noor ook na de eerste dagen blij was ons weer te zien, is de vraag. Dagelijks, zo rond 11 uur 's ochtends ,vroegen we elkaar "Heeft Noor eigenlijk al eten gehad?" en bleken we Noor wederom te zijn vergeten in onze routine....ze heeft het tot nu toe overleefd.

Achteraf hadden we toch graag een paar dagen eerder thuis willen komen, want de dagen in de aanloop naar de eerste werkdag vlogen voorbij. Annemieke had nog slim wat voorwerk gedaan in Costa Rica door online nieuwe winterkleren te bestellen, maar we hadden nog genoeg te doen. Thijn en Nout meteen al wennen op creche en school, met wisselend succes. Een nieuw pak voor Daan om de 7 overtollige kilo's in kwijt te kunnen:-(. Een nieuwe jas en schoenen voor de kids. Nieuwe brillen voor Annemieke en Daan. Nieuw bed voor Nout....Normaal gesproken zou een week genoeg moeten zijn, maar het hogere tempo viel zwaar en zorgde wel voor een dipje.....zou het ons nog lukken ons pré-reis werk/privé tempo op te pakken?

Nu, na twee weken werken begint het ritme een beetje te wennen. We doen hard ons best om vast te houden wat we op reis zo fijn vonden, fijne tijd met elkaar doorbrengen. Want dat was natuurlijk ook wel een beetje de bedoeling, de ontspanning en het plezier van de reis ook in ons dagelijkse leven voelen. Maar het ziet er goed uit, missie geslaagd denken we!