Jungles en Vulkanen

Bij het plannen van de reis hebben we, rekening houdend met vakantieperiodes op ons werk en de meest logische geografische volgorde van reizen na de start met het vrijwilligerswerk in Sri Lanka, het voor elkaar gekregen om bijna alle bestemmingen in het regenseizoen aan te doen. Locals noemen dat overigens liever eufemistisch "the green season", net zoals ze ratten liever "big squirrels" noemen, ze helpen je graag aan een fijne vakantie vibe:-). In de voorbereiding zorgde deze planning wel voor wat stress, maar nu terugkijkend met nog een paar weken te gaan, hebben we nauwelijks last gehad van regen en bovendien heerlijk kunnen genieten van lage prijzen en ruim aanbod van hotels. 

Costa Rica lijkt echter een ander verhaal, merkten we al de eerste druipnatte dagen in San Jose en merkten we ook aan het ontbijt van onze laatste dag in Puerto Viejo, ons opmakend voor de reis naar de regenwouden van Sarapiqui in het noorden. Die nacht was om half drie een taxichauffeur vanuit San Jose in ons hotel aangekomen, terwijl hij er eigenlijk om 20 uur had moeten zijn. De brug op de hoofd-ader van San Jose naar de kust had hij voor zijn ogen zien wiebelen, waarna hij maar de uren langer durende b-route had genomen. Een goede keus, aangezien diezelfde brug die nacht nog wegspoelde en voor de komende maanden slechts de slingerende b-route overbleef voor al het verkeer, inclusief alle huge roadtrains en.........de familie Tel. Blij dat we op tijd geïnformeerd waren, maar met de pittige heenreis nog maar net verteerd was dat even slikken en met onze recalcitrante TomTom hadden we geen idee waar we die avond zouden eindigen. Bepakt met een volle tank, volle portemonnee, opgeladen TomTom, iPhone en iPad en voldoende water en versnaperingen zijn we maar gaan rijden. Na 7 uur rijden, 49 Kabouter Plop verhaaltjes ("iek wor daar zo moe van...") en 230 kilometer verder, vonden we een hotelletje in de buurt van San Jose. Dachten we dat we het file-gedoe van elkaar-niet-in-bochten-kunnen-passerende Roadtrains achter de rug hadden, zaten we met de haven in zicht nog even vast in 45 minuten avondspits rondom de plaatselijke Universiteit, grrrrrr. Maar eerlijk is eerlijk, als je geen strak reisplan hebt, heb je ook nooit echt haast en aangezien onze lodge in Sarapiqui onze reservering best een dag op kon schuiven, maakte het allemaal niet zo veel uit.

We hadden onszelf voor de volgende dag nog een korte probleemloze rit naar (Puerto Viejo de) Sarapiqui kado gedaan, alwaar we een Lonely Planet Top Choice Eco Lodge hadden gereserveerd......Chilamate Rainforest Eco Retreat. We hadden al eerder ervaren (in Amerika en Guatemala) dat accomodaties met een krachtige "sustainability" mission-statement een bijzondere sfeer hebben, onvergelijkbaar met de zielloze commerciële hotels. Onze hoge verwachtingen werden meteen waargemaakt, want bij aankomst kregen we meteen een upgrade naar de "family lodge", een complete verdieping, reuze veranda, twee slaapkamers en drie hangmatten voor onszelf.....wow.....en auw, het ophangsysteem van de hangmatten bleek later minder sustainable:-), boem!
De retreate was het levenswerk van een jong Canadees (Megan) / Costa Ricaans (Daviz) stel dat samen met hun drie jonge kinderen een plek wilde bouwen waar ze het Regenwoud konden conserveren en de lokale economie tegelijk konden stimuleren. Sinds 2007 hadden ze van (voornamelijk) gerecycled materiaal prachtige verblijven gebouwd, rondom een met kikkers en vlinders gevulde tuin en omgeven door hun eigen stuk Regenwoud aan de Sarapiqui rivier. De retreat werd voor een groot deel gerund door (in ons geval drie Amerikaanse) vrijwilligers uit allerlei landen, die telkens minimaal 6 maanden verbleven tegen kost en inwoning. Iedereen daar had meer dan alleen geld als reden om er te zijn en het voelde fijn om een paar dagen deel uit te maken van het geheel.
De ruime family lodge, vroeger overigens woonhuis van Megan en Daviz, gaf ons weer een beetje het Bangkok gevoel, namelijk lekker luieren, niets doen, boekjes lezen, hangmatten, je kent het wel. De kinderen konden vrij rondravotten, Thijn kon zijn Candy Crush verslaving ontwikkelen ("Pap, welke is het beste om te doen?? Waar zit die vier-op-een-rij??") en Nout kon de ouderwetse videorecorder volproppen met van alles ("Video honger", Youp van het Hek 1990). 
De warmste dag kozen we uit om lekker in de rivier te gaan zwemmen, vanaf een pikzwart strand van echt vulkaanzand. Eerlijkheid gebied te zeggen dat 3/4 van de familie het water veel te koud vond, maar Thijn en Nout konden weer aan de slag met hun befaamde modderpastei (ik herhaal, die opvouwbare emmer is echt onmisbaar) en Daan kon zijn aanzien bij Thijn verhogen door van de brug af te springen, de brug waarvan we de hoogte maar geschat hebben ergens tussen wat Annemieke dacht (3 a 4 meter) en wat Daan dacht (10 meter). Daan's hoge schatting had overigens veel te maken met de pijnlijke tweede sprong, noodzakelijk door behoefte aan meer opschepfoto's, de tweede sprong die met name Daan's nek zich drie dagen lang deed afvragen of een 35-jarige zich wel aan dit soort fratsen moet wagen.

De Sarapiqui river nodigde niet alleen uit tot zwemmen, Daan en Thijn hebben nog de stoute schoenen aangetrokken om op de rivier te gaan raften. De outfit in combinatie met alle onverstaanbare instructies en de bulderende rivier imponeerden Thijn wel even de eerste paar minuten, helemaal toen er een paar flinke golven de boot binnenkwamen. Alle peddel-vasthoud-regels gingen even overboord, want liever hield Thijn bij het wilde water Daan's hand vast. Maar toen de rivier wat rustiger werd en de gids er zelfs in dook om op de kant te klimmen en vanaf een hoge rots het water in te springen, kreeg Thijn weer wat kleur, evenals praatjes en wist hij wederom wat hij later wilde worden.....rafting-guide! Hem steunend in zijn ambitie dachten we graag met hem mee, want nee, in Den Haag zijn geen wilde rivieren maar laten we bij thuiskomst zeker even kijken wat de mogelijkheden zijn bij Dutch Water Dreams in Zoetermeer!
Uiteraard moesten we tijdens ons verblijf ook nog even de huis-jungle van Chilamate bewandelen en huisgids William had de ondankbare taak ons rond te leiden. Zonder de vertel-vaardigheden van Pierre uit het andere Puerto Viejo kon hij onze kids niet bekoren. Het hielp ook niet dat ze geen stokken mochten oppakken en ook de aanval van bijen hielp niet, bijen die volgens William niet prikten maar wel heel irritant zich met weerhaakjes aan je hoofdhuid in je haar verankerden......aaaaargh! De standaard tour werd van twee uur....naar één uur....naar drie kwartier ingekort, been there, done that, vink!
Een nog niet afgevinkte activiteit, echter, was een homestay-overnachting bij een Finca, een echte Costa Ricaanse boerderij. We wilden wel eens van dichtbij het boerenleven ervaren. Chilamate had contacten met verschillende Finca's in de regio en had een zekere Finca op het oog voor ons, we konden die middag wel even langs om kennis te maken. Na dezelfde dirtroad drie keer op en neer te zijn gereden ("Familie zoekt boer", saai nieuw KRO programma) vonden we eindelijk de Finca. Onze boer had zijn vrouw duidelijk al gevonden en hoe! Maar liefst vier tienerdochters onverwelkomden ons, verveeld op de bank zittend, niksend en ons negerend. Meer nog dan het kleine houten hok was het de ongemoedelijkheid die ons deed besluiten deze "cultural exchange" maar even over te slaan. We boekten een extra nacht in onze Lodge, onszelf een extra uitgeruste start gevend voor de vervolgreis naar de Arenal Vulkaan. 

Op rondreis door Costa Rica kunnen vulkanen niet ontbreken en de perfect conische Arenal vulkaan lag handig op onze route. De reis naar La Fortuna, het Pompei van de Arenal, verliep zowaar vlekkeloos en Costa Rica verdiende weer wat punten op de bereisbaarheids-index. Ons hotel Volcano Lodge & Gardens bleek een mooie verzameling van alles wat we nodig hadden: zwembad, wifi, airco, speeltuintje, restaurant, laundry-service, patio en als kers op de taart een maid die elke dag nieuwe handdoek-figuren op ons bed toverde zoals apen, honden, olifanten en tortelduiven. Oh ja, nóg een kers op de taart, want een prachtig uitzicht vanuit onze kamer op (hoe kan het ook anders) de vulkaan. Thijn had eerder op de reis al een bovenmatige interesse laten zien voor het vuur in de aarde (waarom mag Joost weten), dus de vulkaan paste keurig in zijn ontwikkeling. YouTube filmpjes met exploderende vulkanen vonden gretig aftrek en al snel stelde hij relevante vragen als "Gaan er wel eens mensen dood door een vulkaan?". Mmm, niet helemaal slim gespeeld door ons, maar gelukkig geen fobie ontwikkeld, want er stond  nog genoeg op het programma rond de vulkaan. 

Aangemoedigd door het succes van het raften en de aanbeveling door de ouders van 5-jarige Blain uit ons hotel, besloten we dat we misschien wel zouden kunnen zip-linen met Thijn. Van boomtop naar boomtop roetsjend aan een lange kabel. Via het hotel boekten we voor Daan en Thijn en dan zou Annemiek bij Nout blijven en eventueel later gaan. Helaas was de reservering niet goed doorgekomen en moesten de guides onverwachts speciaal voor ons naar het startpunt komen. Hun haast om weer naar huis te gaan verklaarde wellicht waarom de guides als een gek door alle instructies en voorbereidingen sjeesden, iets wat erg averechts werkt bij veel-indrukken-verwerkende Thijn. Voor we het wisten stonden we 4-hoog op een platform, was de eerste guide al vertrokken en moest Daan aan Thijn uitleggen dat hij zonder hem zou wegroetsjen en Thijn alleen achter zou blijven met onbekende en onverstaanbare Pablo. Dat ging uiteraard niet goed en met Daan verdwenen begon Thijn heel hard te gillen toen Pablo hem aanhaakte. Niet zozeer omdat hij niet wilde, maar omdat het te snel ging en hij nog even met beneden wachtende Annemieke wilde praten. Pablo had blijkbaar een tegenovergesteld gevoel, wilde blijkbaar geen Thijn en niet praten met Annemieke, want zonder iets te zeggen was hij al weggezipt voordat Annemieke boven was! En terwijl Daan niets vermoedend de haastigste zipline-trip uit de geschiedenis doorraasde (binnen een half uur weer terug) vertelde Annemieke de achtergebleven guides in drie talen de waarheid, met een beteuterde Thijn naast zich...als we wilden mochten we de volgende dag gratis, maar thanks but no thanks, we keken wel even verder. 

Er was nog veel meer te doen dan alleen ziplinen en onze dagen (en ons budget!) in La Fortuna waren snel gevuld. Met een 4 kilometer lange wandeling konden we in het National Parc de meest recente lavastroom zien uit 1992 en met een redelijk vlak pad kon Nout mooi in de wagen en konden we Thijn 3 kilometer lang motiveren door hem uit te dagen zijn nieuwe leren bal op het pad te houden (binnenkantje Thijn, binnenkantje voet!). Helaas bleek de lavastroom niet meer dan een stapel zwarte stenen, reminder om in Europa onze mooiste vulkanen daar ook maar eens te gaan bekijken, Annemieke weet uit ervaring dat die imposanter zijn.
Een letterlijk hoogtepunt waren tot slot de "Hanging Bridges", een prachtige manier om via grote hangbruggen door het oerwoud te wandelen. De overvloed aan fleurige en kleurige flora en fauna was overweldigend en overtrof alles wat we hadden gezien in Azië. Vanwege het off season waren de paden uitgestorven, hadden we de jungle heerlijk voor onszelf en had Annemieke weer even een "dat wij dit mogen meemaken"-moment. Costa Rica hield ook weer even van ons, want we waren net op tijd binnen voor de stortbui.

Maar geloof het of niet, we eindigen het verhaal zoals we het begonnen. Of die goed getimede stortbui de dag voor ons vertrek de oorzaak was is niet duidelijk, maar wederom bleek onze route een dag voor vertrek geblokkeerd, dit keer met een landslide die de hele weg had weggeslagen. Wat een gemoedelijk ritje van 3 uur had moeten worden naar Cloud Forest Monte Verde, werd ineens weer een dagtrip van 6 uur, inclusief 25 kilometer dirtroad....maar daarover meer in de volgende blog;-).