The Beach en weerzien met Bangkok en Amsterdam

Ons vertrek uit Laos, de vluchten via Bangkok naar Koh Lanta, waren de eerste twee vluchten van in totaal zeven vluchten die ons in een tijdsbestek van iets meer dan een week in Costa Rica zouden brengen. We waren dus niet alleen bezig met ons verblijf op Koh Lanta, maar ook aan het peinzen hoe wij, en vooral de kids, deze reisweek het beste zouden kunnen gaan verteren. Naast de mega-jetlag van 13 uur, was een belangrijk puzzelstukje bijvoorbeeld onze 19-uur-stop-over in Amsterdam. Het vooruitzicht om na 11 weken de familie (pasgeboren baby Sophie!) weer even te kunnen zien, was een dilemma. Thijn had op moeilijke momenten al eens geroepen dat hij naar huis wilde en we vreesden dat thuiskomen, veel bekenden zien en weer moeten vertrekken, te veel zou kunnen vergen van zijn flexibiliteit. Voor ons dus zaak om in de aanloop naar die reis flink op hem in te praten en hem voor te bereiden op veel vliegtuigen, overdag moeten slapen, familie zien zonder zijn vrienden te zien, in Nederland zijn, etc. Het inpraten leek te werken en Thijn kabbelde rustig richting de lange reisdag, zonder moeilijke momenten, wat ons rust en vertrouwen gaf om uit te kijken naar een fijn kort weerzien met familie.

Ondertussen waren we ook aan het uitkijken naar een weerzien met Thailand, het deel van Thailand dat we niet mochten missen, de eilanden. Het was inmiddels bijna een maand geleden dat we in Sri Lanka bij het strand waren geweest, dus we waren weer toe aan wat zon, zee en strand ("Pap, wil je onthouden en opschrijven dat ik zand leuker vind dan speelgoed?"). Op het minivliegveldje in Luang Prabang moesten we voor vertrek nog even onze zevende dosis Malerone malariapillen slikken. Helaas geen pannenkoeken voorhanden, dus wat kleffe broodjes van het winkeltje om ze in te verstoppen. Onze handigheid met pilletjes verstoppen won het tot dan toe nog net van Nout's argwaan, want hij had er, tot zijn eigen afgrijzen, al een paar keer op gebeten en van geproefd (helaas geen foto's van). Dit keer werd het alleen wat ingewikkelder, want net opgestegen kwam alles er weer uit (grappig beeld, van verschillende kanten wildvreemde armen die kotszakjes aanreiken zonder je aan te kijken). Helaas binnen het uur na inname, waardoor we door de gebruiksaanwijzing werden gesommeerd om ONMIDDELLIJK een nieuwe dosis toe te dienen. Tja, hoe doe je dat met een misselijk kind? Met pillen die bovendien als bijwerking "misselijkheid" hebben?? Waarbij ook nog gewaarschuwd wordt voor dubbele dosis (direct naar een dokter!)?? We overtuigden onszelf er maar van dat de pil wel meegekomen moest zijn met de rest en besloten te wachten tot Nout zijn voeten stevig aan de grond in Bangkok had, alvorens de nieuwe dosis te geven.

Geen kotsacties meer tot Bangkok, net zo min als schoonmaakacties van Laos Airlines overigens (het ligt er waarschijnlijk nog?). Bangkok Airport was vertrouwd en zou nog vertrouwder worden, want we moesten er 7 uur doorbrengen tot onze vlucht naar Krabi. Met een vingervlugge actie had Annemieke met succes het reserve pilletje net voor het waterflesje achterop Nout's tong gelegd en konden we dus op zoek naar wat vermaak. Op de digitale plattegrond van het vliegveld stonden een aantal Playzones aangegeven, maar het vliegveldpersoneel dat we om raad vroegen troefde elkaar af met chagrijnigheid, gebrekkig Engels en onduidelijke aanwijzingen. Na veel omzwervingen en beloftes aan Thijn, ("We zijn er bij-ij-ij-na!") bleken alle Playzones alleen bereikbaar voor internationale vluchten (aaaargh) en zijn we dus met misselijke Nout maar bij het foodcourt gaan zitten. We waren het halve vliegveld al overgelopen met een kotszakje in de aanslag, dus we waren er op tijd bij voor de tweede lading, die volgens de Malerone gebruiksaanwijzing ervoor zorgde dat we de komende dagen extra goed zouden moeten smeren met Deet. No problem. We bleken ondertussen ook een steeds scherper oog te krijgen voor de kwaliteit van kotszakjes, want ineens viel ons op de vlucht naar Krabi op dat Thai Smile Air een geplastificeerde binnenkant aanbood. Kan toch net het verschil maken!

Op Krabi aangekomen reisden we met een taxi via twee veerpontjes door naar ons eiland Koh Lanta, naar Twin Bay Resort. De manager John managede direct bij aankomst de verwachtingen met de woorden "Welcome to the Looooow season!" en vertelde dat het eiland 6 maanden lang een winterslaap heeft, met veel hotels, restaurants en touroperators gesloten, ondanks dat het weer in die periode gewoon prima kan zijn. Het was vooraf met boeken ook al goed opletten welke faciliteiten de hotels nog aanboden, om te voorkomen dat je aankomt bij een leeg zwembad. Twin Bay had het zwembad gewoon nog gevuld, maar had helaas het restaurant gesloten wegens off-season. John bood ons echter een mooie verrassing. De kamer bleek een "complementary" scooter inbegrepen te hebben en John was bereid dat aanbod te vertalen naar een aanbod om drie dagen lang beschikking te hebben over onze eigen Tuctuc! Lees wel, met onszelf als chauffeur! Gaaf natuurlijk, want Tuctuc's waren een soort rode draad door onze reis en we waren voor het eerst niet afhankelijk van tours of chauffeurs om het eiland over te crossen en uit eten te gaan. Ook spannend, want deze Tuctuc's waren een beetje houtje-touwtje scooters met een karretje er aan geschroefd. Een verkeerde belading van het karretje of een steile helling zorgde er soms voor dat de Tuctuc onbestuurbaar werd, maar we hebben de schade beperkt kunnen houden tot een een kleine deuk in de linker bergwand (Daan, oeps), een kort uitstapje naar de verkeerde weghelft (Annemieke, oeps) en wat klotsende oksels bij het afdalen van de lokale berg. Verder was het heerlijk om op deze manier op pad te gaan, een beetje toeren en het eiland te ontdekken.

Helaas was Koh Lanta de plek waar we allemaal een beetje ziek waren. Gelukkig niet tegelijk, dus we konden elkaar afwisselen met het vermaken of verzorgen van de kinderen. En dat was prima te doen bij Twin Bay! Het zwembad was heerlijk, met verschillende baden die in elkaar overliepen. Nadat Thijn in Laos had geleerd onder water te zwemmen, kochten we in Koh Lanta een echte snorkelset en voordat we het wisten zwom Thijn zonder hulp en bandjes het 25 meter bad zelf door! Leuker nog dan het zwembad was het strand, direct naast het zwembad, waar de zee zich bij eb wel 150 meter terugtrok en je fantastisch schelpen kon zoeken. En dat kwam goed uit, want Thijn had nog een belofte aan oma Joke om schelpen mee te nemen voor haar vitrine! De zee was ook heerlijk om in te badderen, want werd nergens dieper dan een meter en was dus ook voor Nout prima om in te dobberen. Het klei-achtige zand leende zich prima voor het maken van tunnels en kastelen en we hadden kortom weer een plekje gevonden waar we lekker konden vertoeven.

Toch wilden we ook nog graag iets van andere eilanden zien en gelukkig was iedereen weer een beetje opgeknapt om de laatste dag de "Four Island Tour" te doen, de enige nog draaiende tour in het laagseizoen. Wat Annemieke betreft meer vanuit plichtsgevoel (must see) dan enthousiasme, want geen grote fan van grote zeetochten. We hoopten dan ook op een rustig bootje in een rustige zee, maar helaas bleek de Longtail motorboat met 22 man meer dan gevuld, wat er voor zorgde dat de 100+ kilo Australiër wel op de voorplecht moest zitten wilden we niet kapseizen (de voorplecht waar hij ons en zichzelf overigens kostelijk vermaakte met allerlei sexy poses van zijn torso;-). De zee leek nog rustig, totdat we uit de luwte van ons eiland voeren en in de woelige baren belanden. Het gebonk op de golven was voor ons nog wel te doen en wij waren gezellig aan het kletsen met de twee Australische stellen op leeftijd. Alleen de groep van 12 Chinezen was ijzig stil en toen we voor anker gingen in de eerste snorkelbaai bleek waarom. De een na de ander ging over zijn nek, dit ten gunste van het aantal tropische vissen rondom de boot! Daan en Thijn trokken zich nergens iets van aan ("Mamma, wat doen die mensen?"; "Hoesten en visjes kijken, Thijn.") en Thijn kon nu ook de volgende stap zetten in zijn snorkelontwikkeling. Na wat kat uit de boom kijken sprong hij met zwemvestje in de zee en hebben Thijn en Daan heerlijk gesnorkeld. Annemieke had ondertussen met de zieke Chinezen bevestiging gevonden waarom ze geen fan was van dit soort tours en probeerde haar maag in het gareel te houden. Na het snorkelen keken wij (en zeker de Chinezen!) dan ook erg uit naar het tropische strandje, waar we met vaste grond onder de voeten zouden lunchen. Maar onze kapitein hield zich strak aan het programma, waarop stond dat we NOG een snorkelbaai aan zouden doen. Na opnieuw een klotsende boottocht kwamen we bij nog een snorkelbaai aan, die volgens de kapitein "same same but different" was. De Chinese magen voelden het onderscheid in ieder geval niet en gingen in koor weer over de nek, waartoe Annemieke met de vinger in de oren heel hard aan iets anders probeerde te denken, om uiteindelijk na een hele luide "Kut-Chinezen!" gezellig met de anderen mee te hoesten.......gelukkig bleef het bij hoesten. Inmiddels was dus 60% van de boot ziek geworden, met een overige 30% die medelijden had. Het enige verstandige leek dus om zo snel mogelijk naar het strandje te varen, was het niet dat het programma dicteerde dat we eerst nog een uur lang naar een grot zouden varen. Een grot overigens die in het off-season onbegaanbaar was, maar ja, het was wel de FOUR Island Tour (en dus niet "three") en de kapitein bleek als de dood voor klachten. Dat zou de crew namelijk hun gage kosten. Bovendien bleek er een Duits stel koppig genoeg om toch de grotten te willen zien en pas na lang onderhandelen en wijzen naar 12 witte Chinese gezichten konden we de Duitsers en de kapitein overtuigen naar het strand te varen. Zo gezegd zo gedaan, eindelijk weer vaste grond aan de voeten en Annemieke en de Chinezen knapten meteen weer op en we konden heerlijk een beetje dobberen in het azuurblauwe water terwijl iedereen zijn magen weer vulde. De Kapitein had inmiddels al twintig keer aan iedereen gevraagd "You are happy, right?". Helaas was de Kapitein zelf niet happy en om een lang verhaal kort te maken: na bellen met het hoofdkantoor kreeg hij de opdracht alsnog twee uur lang op en neer naar de grot te varen ("stick to the program!"), tot frustratie van 23 grotendeels zieke inzittenden en tot ongemak van twee Duitsers die zich verplicht voelden om als enigen in de levensgevaarlijke golven naar de onbegaanbare ingang van de grot te snorkelen. Benieuwd hoeveel Chinese klachten ze hebben gekregen........En benieuwd hoeveel daarvan ze serieus hebben genomen onder het mom "we hebben gedaan wat we beloofd hebben!".

Het zou niet eerlijk zijn om niet ook te benadrukken dat we prachtige rotseilanden in de zee hebben gezien en het snorkelen ook geweldig was ("We found Nemo!"). Vink! Check! Klaar om langzaam afscheid te nemen van Thailand. Om de aanstaande reis voor onszelf gemakkelijk te maken hadden we na Koh Lanta nog twee nachten in Bangkok geboekt bij het ons vertrouwde CNC Residence. Daar konden we een beetje tot rust komen voor de lange vliegreis en ook op kraambezoek bij pasgeboren Nayana van onze vrienden Erik en Suus. De overvloed aan prikkels in Bangkok was inmiddels verdwenen en we kwamen de twee dagen heerlijk relaxed door bij de ons bekende foodcourts, restaurants en speeltuinen en met een heerlijke massage voor Annemieke, Daan en Thijn. Omdat we 's nachts om 3 uur vlogen hadden we veel tijd door te brengen op het vliegveld, maar geen probleem! We hadden inmiddels toegang tot de Playzones en Thijn en Nout speelden zonder problemen door tot 1 uur 's nachts, daarmee een fijne deuk slaand in hun aanstaande jetlag.

De vlucht naar Amsterdam, via Dubai, verliep zonder problemen, mede dankzij het wederom prima verzorgde entertainment programma van Emirates. Het weerzien met de familie op Schiphol en, voor het eerst(!), baby Sophie, was heerlijk. Thijn en Nout werden doodgeknuffeld door opa's, oma's, ooms en tantes en voor ons was het stiekem ook fijn even niet op de kids te hoeven letten. Omwille van de jetlag hadden we afgesproken 's avonds samen pannenkoeken te gaan eten in een restaurant met speelgoed, zodat we het slapen gaan weer een beetje konden uitstellen. Dat ging wederom prima, was reuze gezellig en ook Thijn en Nout waren de hele avond gezellig, ondanks het feit dat het inmiddels Bangkok-tijd 1 uur 's nachts was. Voor onze nacht in Nederland hadden we bewust ervoor gekozen niet thuis of bij bekenden te logeren. Het Van der Valk langs de A4 voldeed prima, met zachte bedden, goed verduisterende gordijnen en een ontbijtbuffet waar al onze 17 voorgaande hotels nog een puntje aan konden zuigen. Pas om 6.30 stonden we wonderbaarlijk genoeg weer fris naast ons bed, klaar voor de oversteek naar Costa Rica!

PS Tijdens onze stop-over hebben we onze SD-kaart met de laatste foto's in Nederland achtergelaten voor de veiligheid. De meeste foto's van deze blog houden jullie dus nog tegoed.