Pura Vida in Costa Jetlag

Sri Lanka, Thailand, Laos, Costa Rica. Wat hoort er niet in het rijtje thuis? Iedereen die we vertelden over onze reisplannen, trok een wenkbrauw op bij het horen van Costa Rica als onderdeel van de reis. Totaal onlogisch natuurlijk, maar dit prachtige land was voor ons wel de eerste bouwsteen van de wereldreis, toen we ons in 2008 voornamen dit te gaan doen. Naarmate de plannen verder vorm kregen bleek Sri Lanka het beste land voor vrijwilligerswerk, Thailand en Laos een mooie must-see in de regio en werd Costa Rica ineens het sluitstuk van de reis. En dat zorgde ook voor een bijzondere manier van toeleven naar deze bestemming. Na 11 weken rondreizen in een ander continent en steeds meer van dag tot dag leven, kwamen we redelijk blanco Costa Rica binnen. De reisgids kwam pas een paar dagen van tevoren van onderuit de tas tevoorschijn en belangrijke besluiten hadden we bij aankomst nog niet genomen. Welke route zouden we reizen? In welk deel wilden we langer verblijven? Wilden we een eigen huurauto? 

Gebrek aan voorbereiding in combinatie met de jetlag van 13 uur maakten het extra belangrijk om de tijd te nemen om te settelen en daarom hadden we vooraf twee nachten geboekt bij hotel Adventure Inn op 5 minuten van het vliegveld in San Jose. We kwamen 's avonds aan en het donker in combinatie met de korte rit maakten dat we zonder eerste beeld van Costa Rica ons bed indoken. Verwend door de goede nachtrust die we in Amsterdam hadden gehad, kwam om 2.30 's nachts de jetlag toch even onverwachts binnenzetten. Op zich al een redelijke inhaalslag met Bangkok- en Amsterdam-tijd, maar ja, wat ga je in godsnaam doen tot het ontbijt van zes uur? We wisten de tijd een beetje lummelend vol te maken tot het ontbijt en kwamen de ochtend verder prima door in het zwembad met een echte verwarmde jacuzzi:-). Om de jetlag te neutraliseren lasten we een middagslaapje in, waarbij we Thijn keurig uitlegden over het hoe en waarom van 's middags slapen. Tot zo ver netjes de theorie opgevolgd. Totdat......twee uur later de wekker ging, het inmiddels schemerde in Costa Rica en ons lichaam in volledige nachtslaap was. Voor ons was het al zwaar om wakker te worden, maar wij konden het nog aan onszelf uitleggen. Thijn en Nout snapten er alleen hee-le-maal niks meer van. Nout was alleen met knijpen wakker te houden en zakte telkens weer als een puddinkje in elkaar. Thijn was wel wakker te praten, maar praatte vervolgens ook terug met de woorden "WAT-IS-DIT-VOOR-ONZIN!!" en worstelde zich keer op keer weer naar het bed terug. We hadden echt medelijden met ze, maar er was geen alternatief en we moesten de avond wakker doorkomen. Uiteindelijk slaagden we er met een paar houdgrepen in Thijn en Nout aan te kleden en kwamen we de avond redelijk door met een uitstapje naar een saai leeg winkelcentrum en een kleine snack in het foodcourt. Helaas maar ook logischerwijs, het uitstapje had Thijn en Nout's lichaam de energie gegeven van een ochtend in Bangkok, wat ervoor zorgde dat we om 23 uur 's avonds de omgekeerde strijd aan het strijden waren, om ze weer het bed in te krijgen! Bij gebrek aan Time Out-hoek hebben we Thijn maar de hotelkamer uit gesodemieterd, alles volledig volgens "Eerste Hulp Bij Opvoeden"-regels, wees gerust. Dit kwam ons uiteraard op een officiële klacht van het hotel te staan (bla bla peace and quiet) en dat konden we weer misbruiken om Thijn naar bed te imponeren.....poeh. Ondertussen, high van de jetlag en strak van de strijd met de kids, hadden we nauwelijks echt knopen doorgehakt over reis en verblijf in Costa Rica en het is overbodig te zeggen dat onze start in Costa Rica pittig was. De jetlag heeft nog meer dan een week ons ritme gedomineerd, met kids die ofwel 's middags te lang doorsliepen en niet meer wilden nachtslapen, ofwel zonder middagslaapje in slaap vielen bij het avondeten en gezellig om 5 uur 's ochtends wakker werden.

In San Jose waren we ondertussen aan het afwegen wat de voor- en nadelen waren van een huurauto. We wikten en wogen, met enerzijds onze ervaringen met de verkeerschaos in Azië en anderzijds de vele positieve blogs over huurauto's in Costa Rica, en besloten uiteindelijk voor de huurauto te gaan. Het hotel bood direct een prijzige optie voor een compacte Suzuki Jimny (4WD koekblik) voor de volgende dag en we maakten de fout (achteraf bezien dan) om nog even bij een Nederlandse operator te informeren ter vergelijk. Na veel bellen bleken zij een veel betere auto veel goedkoper beschikbaar te hebben (Yes!!)........die ze op het allerlaatste moment toch niet bleken te kunnen leveren. BALEN! Liever weet je niet wat je mist, want elke keer als we nu die heerlijke ruime Toyota RAV4 Superior ons koekblikje zien passeren op de weg, denken we "Ook wij hadden...".
De frustratie werd nog wat groter toen, bij de autoverhuurder aangekomen, we ondanks vooraf informeren toch niet met pin of iDeal konden betalen, waardoor we flink tegen onze Credit Card limiet aanliepen  (1000 euro per maand bleek veeeel te weinig). Daan dus met niet Engels sprekende chauffeur de stad ingereden om bij drie banken de pas geweigerd te krijgen en godzijdank bij de vierde bank met drie passen maximaal te pinnen en net aan de autohuur te kunnen betalen......pfffff. Ondertussen waren we twee uur verder en konden we veel later dan gepland onze reis starten naar het laid-back-reggae-dorpje Puerto Viejo de Talamanca. Vanwege dure auto hadden we gekozen voor goedkope TomTom optie, namelijk gratis app op Annemieke's telefoon, die de kortste in plaats van snelste weg koos en een voorkeur had voor eenrichtingswegen de verkeerde kant op (Perdon!). Samen met flinke files zorgde dat er voor dat we twee keer zo lang deden over de rit en redelijk uitgeblust aankwamen. Zo niet de kinderen, die na een heerlijk lang auto-middagslaapje vrolijk aankwamen en ook net zo vrolijk de volgende ochtend weer om 5 uur wakker werden.....ging lekker zo!

Het goede nieuws was dat we aangekomen waren in onze "no worries, be happy"-bestemming en klaar waren voor ons partje Pura Vida, "puur leven", het nationale motto van Costa Rica. De eerste nacht moesten we nog even doorkomen in een kleine miskoop, een impuls overnachting als gevolg van jetlag, stress en tijdgebrek (de kleur van de cabanas en de prijs had ons aangesproken, that's it). Een beetje verwend en cynisch benoemden we 's avonds in bed alles wat er mis was bij Mar y Luz: rioollucht, geen airco, geen wifi, geen speelgebiedje, geen ontbijt, geen Engels, bloedheet spaanplaat dak, geen zwembad, ver lopen naar het strand.....Niet eerlijk......van ons. De cabanas waren prima voor de gemiddelde kinderloze, activiteiten-ondernemende eco-toerist en hadden we wat beter gelezen, hadden we het kunnen weten. Maar als je hebt besloten dat iets niks is, wordt alles ineens een stukje erger. Zo was Daan er van overtuigd dat er de hele nacht een vreselijk beest onder het bed zat die, als wij bewogen, begon te zoemen.....zoemen net als de iPhone die opgeladen wordt, telkens opnieuw, bij het bewegen van het matras tegen de oplaadstekker. Maar ja, daar kwamen we, na een gespannen nacht, s'ochtends pas achter:-).
Manager Stephanie was teleurgesteld dat we vertrokken, maar zette desalniettemin haar beste beentje voor om een goeie prijs te regelen bij een bevriend hotel, hotel Blue Conga. En daar waren we haar achteraf erg dankbaar voor. Aangekomen bij Blue Conga, welkom geheten door manager Mariz, hadden we voor het eerst het idee op ons plek te zijn in Costa Rica. Knus hotel, fijn zwembadje, ruime koele kamer met balkon en hangmat en Pierre en Mariz die het hotel wat sfeer en warmte gaven. 

Bij Blue Conga zijn we 5 dagen gebleven, als uitvalsbasis voor onze uitstapjes en als rustpunt om een beetje te vertoeven. Bij het ontbijt bespraken we met Pierre en Mariz de dagplannen, deed Pierre voor nieuwe gasten zijn standaard hondenkunstje (Pow Pow Pow en hond Conga ging dood liggen) en kletsen we wat met het deel van de gasten dat ons niet chagrijnig negeerde omdat onze jetlagkids ze wakker hadden gehouden (Perdon!). Zo bespraken we met Pierre ook ons dilemma van het ruime aanbod aan superleuke excursies in de natuur, waarbij het echter van tevoren onduidelijk was hoe kindvriendelijk ze voor ons zouden zijn. Pierre, oud criminal investigator in Toronto, ontpopte zich als superfanatieke amateur-wildlife-spotter en bood ons aan om die middag met zijn vijfen het National Parc Cahuita in te gaan (no charge) met de belofte om in een wandeling van minder dan 1 kilometer alle wildlife te spotten die we maar wilden. Uiteraard!
De trip met Pierre was super. Hij zat vol met informatie en anekdotes en had de charme om het zowel voor ons als voor de kinderen leuk te brengen (wisten we al dat Cappuccino vernoemd is naar de monniken die die koffie uitgevonden hebben?). Het Parc waar hij ons naar  toebracht (en waar hij dagelijks kwam, high-fivend met de locals) was prachtig, met een breed pad door de jungle, parallel aan een prachtig tropisch strand. Thijn en Nout konden lekker ravotten met gevonden stokken en ondertussen wees Pierre ons (met  behulp van zijn 1000x zoom-camera) de ene na de andere attractie: Luiaards, Iguana's, Howler Monkeys, Kaaimannen, Papercutter-ants, Papagaaien....(wisten we al dat Piraten eerst legale Boekaniers waren in dienst van de Engelsen, die vervolgens zich niet meer lieten sturen?). Thijn kon hem niet verstaan, maar blijkbaar getriggerd door Pierre's enthousiasme wilde hij alles vertaald hebben en Thijn wist al weer wat hij later wilde worden: Wildlife Spotter! Rode draad door de wandeling was Pierre's macho-strijd met een Alfa-Howler Monkey verderop in het woud, die hij met een machtige brul en klappen in de handen uitdaagde en dichterbij probeerde te lokken. Kortom, Pierre liep regelmatig brullend als een aap door de jungle en Thijn en Nout vonden dit natuurlijk prachtig, fanatiek meedoend, zowel Nout als Thijn.

De trip met Pierre was niet het enige hoogtepunt in Puerto Viejo. Wat ons direct overviel in dit dorpje was het heerlijke aanbod van restaurants en bakery's en we merkten hoezeer we dit in Thailand en (vooral) Sri Lanka gemist hadden. Het was niet zozeer het Costa Ricaanse eten, maar meer de kookkunsten van allerlei expats die voor het goede leven naar Costa Rica waren geëmigreerd. De Italiaan van Gato Cicova ("I don't care if you are black or white, I always cook with passion.") met de heerlijke pasta; de jonge Amerikaan met heerlijke brownies bij "Bread & Chocolate"; en het absolute hoogtepunt, de Guyaans/Canadees/Poolse Stash die ons de meest fantastische vis voorschotelde met een supersaus van macademia, limon, witte chocolade en kruiden. Dit was echt Pura Vida en het maakte ons niks uit dat de prijzen hier een veelvoud waren van Thailand en vergelijkbaar met thuis. 
Ook ons culturele uitstapje was heerlijk. Toevallig of niet, tot honderd jaar geleden bleek de hele Caribische kust vol gestaan te hebben met cacaobomen en onze rondleiding langs de "Cacao-trail" was een mooi kijkje en proefje in de chocolade-keuken van Costa Rica. 
De dagen kwamen we verder heerlijk door met het afwisselen van de verschillende strandjes en het rondrijden van Nout tot hij in slaap viel, de laatste slag met de jetlag slaand. In het dorp was ook genoeg te doen, met een plaatselijk festival dat het dorp sierde met springkussens, clowns en draaimolens.

Onze laatste dag in Puerto Viejo was perfect, met een afsluitende lunch bij favoriet "Bread & Chocolate" en de middag doorgebracht aan het dorps-strandje, met kabbelende golfjes, lachende kindjes en reggae op de achtergrond. Toen de avond viel schoven we voor het eten een paar meter op naar het terrasje aan het strand, waar een lokaal reggae bandje de sfeer nog wat aandikte, met een heerlijk getimede "Don't worry, be happy" als hoogtepunt. We waren bereid Costa Rica perfect te verklaren, de eerste ploeterdagen wegstrepend, en waren klaar om de reis voort te zetten naar onze eco-retreate in de Jungle van Chilamate. Helaassss bleek het land toch weer wat geploeter voor ons in petto te hebben, want in de nacht voor ons vertrek bleek een belangrijke verbindingsbrug weggeslagen, maar daar over meer in de volgende blog.