Riding, Zipping & Surfing

Dus het had weer geregend en onze reisroute was weer geblokkeerd. Met een flinke "loop" moesten we vanuit La Fortuna omrijden, praktisch weer langs San José. Laten we achteraf maar zeggen dat we veel van het land gezien hebben:-). De reis naar de Cloud Forrests van Monte Verde zou sowieso een pittige worden, aangezien de religieuze Quakers die Monte Verde gesticht hadden, besloten hadden de bergroutes van de laatste 25 kilometer niet meer te asfalteren om zo de toeristenstroom te beperken. Met dit vooruitzicht hoopten we op een voorspoedige start van de reis, maar helaas waren we het eerste uur vanuit La Fortuna aan het prutsen met elkaar tegensprekende TomTom en kaart. De op de kaart niet bestaande bergweg was volgens locals en TomTom een prima optie, 2 tegen 1 dus rije maar. Als een ware Jeremy Clarkson (Top Gear) in een testrit, slalomde Annemieke de bergen door, geen goeie combinatie met iPad kijkende kinderen......Kaboutje Plop werd Noutje Braak, brokkerdebrok, hup langs de kant, alles uit, alles weer aan en met het bewaarde geplastificeerde kotszakje van Thai Airlines in de aanslag weer op pad. 

De bergweg naar Monte Verde was wat korter hobbelig dan gedacht, maar 20 kilometer lang met 15 km/u schoot nog steeds niet op, zeker niet in een tropische stortregen. Ons rammelend 4WD koekblikje schudde en schokte door de levensgrote "potholes" en hadden we maar die mooie grote Toyota RAV4.....De kilometers aftellend kwamen we in het gezellige dorpje Santa Elena aan en met een heerlijke Ice Coffee en Chocolate Milkshake in the Tree Top Restaurant voelden we ons snel weer thuis. 
Het was van daar nog een klein stukje naar ons verblijf, Finca Terra Viva. Ja ja, ondanks het Finca fiasco in Sarapiqui hadden we volhard in ons voornemen in een Finca te willen overnachten. Gaudy (We love what you did to Barcelona:-) en Federico runden met Terra Viva een commerciële homestay, hadden goeie Tripadvisor ratings en het leek ons dus een mooie kans op revanche. De Finca had 49 melkkoeien, lammetjes en een mega varken genaamd Igor. Genoeg te beleven dus en ook super omdat we een prachtige vrijstaande casita hadden op het terrein, met twee slaapkamers, een keukentje en een mooie front porch. Aangekomen bij de Finca was het melken net aan de gang en met een parade van net gemelkte koeien achter onze casita langs, hadden de kids geen iPad meer nodig. Ze keken hun ogen uit, en wij ook. En op een vreemde manier is uit je casita stappen, met je teenslipper in een koeievlaai, dan ook wel weer romantisch:-).

Santa Elena / Monte Verde bleek één grote speeltuin met attracties en we hebben onze drie dagen daar dan ook goed besteed. De eerste bescheiden attractie was de frogpond en toen die in combinatie met een vlindertuin ook nog ziplinen bleek aan te bieden, begon het bloed zowel bij Thijn als Annemieke sneller te stromen. Nog diezelfde dag moest er geziplined worden, Thijn wilde revanche op de mislukte zipline in La Fortuna! Omdat er nog gewacht moest worden op de guides, konden we ondertussen de vlindertuin en frogpond bekijken. Na een spervuur aan vragen van Annemieke over vlinders, viel de gids door de mand. Hij bleek slechts frog-specialist ("uhh, actually I don't know that butterfly..."), die overigens wel heel cool een paar wilde Tarantula's wist te spotten onderweg naar de vlinderkooien. No fear-Thijn stak zijn neus zo diep in de spinnenholen dat we er nerveus van werden!
Na nog een paar kikkers te hebben gezien (die rood-ogige is echt super cool), waren de zipline-gidsen gearriveerd en was het inmiddels ook begonnen met regenen. Annemieke en Thijn hadden dus een geloofwaardig excuus om het af te blazen, maar ze waren vastbesloten en in de stromende regen gleden ze beide naar het eerste tussenstation. Thijn vond het hee-le-maal geweldig. Het "Kijk mij!" straalde van zijn gezicht en aan het eind wilde hij zelfs zonder gids de laatste zipline doen, evenals de Tarzan-swing, die hij overigens nog een tweede keer heeft gedaan, met richting Annemieke de woorden "Ik zal jou wel eens even een lesje leren!".

Finca Terra Viva ligt op een prachtig landgoed en, nadat Thijn en Nout de hele ochtend bloemetjes hadden geplukt rond de casita, zijn we op dag twee met Gaucho Franklin te paard het landgoed gaan ontdekken. Nout bij Annemieke op paard Garang, Daan (help) op Centenario en Thijn..........op zijn eigen Princessa, wow. Met alles wat Thijn deze reis heeft ondernomen is het makkelijk te vergeten dat hij nog maar 4 is. Zonder problemen en totaal relaxed hobbelde hij achter Franklin aan, rivieren overstekend en bergjes beklimmend, en wij genoten van Thijn, van de omgeving en van elkaar. Er was ook genoeg tijd om te genieten want vooral Daan's paard was "mucho tranquillo". Geen wonder, bleek achteraf, want Daan heeft het arme beest een uur lang tegelijkertijd aangespoord en afgeremd (oeps) voordat hij de teugels snapte en het beest prima bleek te functioneren. Daan's schuld dus dat we de laatste tien minuten zeiknat regenden, terwijl we al binnen hadden kunnen zijn. 
De dag was nog niet om en met droge kleren zijn we in de middag naar de Skytram gereden, waar speciale ski-liften een prachtig uitzicht gaven over de wolkenwouden, inclusief prachtige doorkijkjes naar de Arenal Vulkaan en de kust. In een privé gondel, met een capabele gids, hadden we een heerlijk uitje en perfect getimed, want we waren precies op tijd terug voor het melken van de 49 koeien. Dat was tenslotte de reden waarom we op een Finca wilden verblijven!
Thijn wilde alles weten over de koeien en Annemieke (ten slotte Friesin:-) beantwoordde wat ze kon. We keken letterlijk de koe in de kont en pas op (!), want ging de staart omhoog, dan moest je als de donder op zij springen om de vlaai- of urinespetters te ontwijken. Thijn genoot van de koeien, wil later koeienmelker en paardrijder worden, Nout was heerlijk aan het spelen met het speelgoed van finca-dochter Mary Theresa en wij hadden een super laatste middag in Monte Verde. Reminder om thuis vaker een boerderij te bezoeken....

Tijd voor iets heel anders, want met Monte Verde achter de rug, restte ons slechts nog onze laatste weken aan het strand. We hadden besloten om op de bonnefooi naar de Pacific te rijden, Playa Grande, met tijd genoeg over om daar een goed hotel te vinden. De reisgids en ook internet beloofden veel moois, maar eenmaal in Playa Grande leek het wel een ghosttown. De drie hotels op onze hotlist waren allemaal dicht / werden verbouwd en alleen Hotel Tortuga leek open. Een oudere vent, Louis, stelde zich daar voor als de "head-slave" en beloofde een mooie deal voor ons te kunnen maken, nog mooier als we langer bleven. Louis, waarover we in de Lonely Planet lazen dat hij de Bad Old Granddad en ontwikkelaar van Playa Grande was, kon prachtig ouwehoeren ("my sister-in-law is from Holland") en lulde alles recht wat krom was om ons daar te laten blijven, maar helaas. Daan was om (aan zee, zwembad, goeie prijs!), maar nuchtere Annemieke had het al meteen gehad met die vent en meer nog met de doodsheid van het dorp. We vertelden Louis dat we eerst nog even in Tamarindo verderop gingen kijken ('Don't go there man, it's not save, trust me, you'll come back").
Gaar van het reizen kwamen we een half uur later aan in party-beach-town Tamarindo. Teleurgesteld door Playa Grande en op zoek naar een superplek à la Tangalle (Sri Lanka) voor de laatste 2 weken legden we de lat hoog en maakten we het onszelf moeilijk. Geïndoctrineerd door Louis waren we scherp op hoeren en dealers, maar gelukkig viel vooral de gezellige hoofdstraat ons op.......er was leven in het off season! Via via kwamen we uit bij Tamarindo Backpackers, waar alles veel te klein was voor ons, maar eigenaar Chris ("Yo dude, then you turn 27 and you think "wwwow"") was heel behulpzaam met het uitleggen van de ins & outs van Tamarindo. Hij wees ons op Villa Amarilla aan het strand. Hij wees ons overigens ook op het grote risico van Dengue muggen in Tamarindo, sterker nog, hij en zijn verloofde waren nog maar net hersteld van Dengue fever ("Dude, the Dengue Diet worked really well for my wife!":-). Met deze wijze raad op zak togen we maar naar het strand, naar Villa Amarilla en guess what?............Zes dagen later, deze blog schrijvend, zitten we er nog steeds!

Dat hadden we niet gedacht toen we er aankwamen, 6 dagen terug, en in eerste instantie reserveerden we ook maar voor 2 nachten met het idee direct iets anders te gaan zoeken. Het hotel zonder zwembad lag weliswaar aan het strand, maar het regende al de hele middag en we zaten in onze hotelkamer zonder balkon/patio ons af te vragen hoe we de dagen in godsnaam door gingen brengen. De Amerikaanse eigenaars, Cindee en Teejay, kwamen op ons over als feestbeesten op leeftijd waarvan weinig te verwachten viel op gastronomisch vlak en hun 5 overal poepende en plassende honden hielpen ook niet erg mee. 
Maar helaas voor ons bleek het erg lastig om in Tamarindo of elders langs de kust iets te vinden wat ons wensenlijstje eer aan deed. En terwijl we tevergeefs aan het zoeken waren naar Utopia, begonnen Tamarindo en Villa Amarilla te beklijven. Het weer werd beter, het strand bleek super en Teejay en Cindee ontpopten zich als zeer betrokken en gastvrije mensen, met een juiste touch voor Thijn en Nout. Cindee kocht een opblaasbadje voor de kids, de honden werden binnen gehouden als we dat wilden en Cindee of Teejay schoven gezellig aan om te kletsen als we in de buiten-huiskamer zaten. De huiskamer waar Daan ondertussen fanatiek mee deed met Cindee's spel "raad de artiest" op de golden oldie radiozender, de hele dag door artiestennamen schreeuwend ("Eagles! Beatles!U2!"). 
Met elke dag mooi weer vertoefden we heerlijk op het strand. Thijn en Daan namen surfles, met succesvol-op-plank-sta foto's als resultaat voor beide en Thijn was de dagen er na niet meer van zijn body board af te slaan. Annemieke las ondertussen haar 46e boek uit en deed twee avondtrips om eierenpoepende reuzenschildpadden te spotten (check) en daarmee ook wat me-time te verzilveren. We hadden een heerlijke gezamenlijke stranddag met het Amerikaanse gezin dat we in La Fortuna hadden leren kennen en die ons enthousiast gemaakt hadden over Tamarindo. Fruitsapjes halend aan de overkant, nieuwe lunch restaurants ontdekkend en sushi scorend voor 's avonds vlogen de dagen voorbij en zijn we tot nu toe elke dag naar Cindee toegelopen om nog een nacht extra te boeken. Van dag tot dag levend, dit is toch wel echt het wereldreis gevoel:-). 
Dit schrijvend, met nog 1 week te gaan, vragen we ons dan ook af hoe de 3,5 maand zo voorbij hebben kunnen vliegen. Er waren zeker momenten dat we verlangden naar huis, 5 dagen terug nog geïnformeerd naar vervroegen terugvlucht (want dan zou er iets meer tijd zijn om te acclimatiseren straks in Nederland), maar inmiddels gesetteld aan het strand en omgeven door expats die het roer hebben omgegooid, lonkt het Pura Vida leven een tikkeltje. Hier is 3,5 maand niets, want de dagen kabbelen voorbij en voor je het weet zit je ergens een week, geen idee wat je die dagen hebt gedaan. 

Met nog minder dan een week te gaan zullen we waarschijnlijk nog 1 strand-tussenstop doen in hippie-artiestendorp Montezuma (al was het alleen al om de gave naam) voordat we terugreizen naar San José. Wellicht dus volgende blog vanuit herfstig Nederland?

PS Helaas nog geen betrouwbare vaste computer kunnen vinden voor het downloaden van onze camera, dus alleen foto's van onze telefoons beschikbaar.